სამიათასი ბრუნი საკუთარი ღერძის გარშემო და ცოტა კიდევ

არ ვიცი როგორ გრძნობენ სხვები, მაგრამ მე სულ მაქვს რაღაც უცნაური შეგრძნებები რომლების ახსნაც მაგრად მიჭირს იმიტომ რომ არ ვიცი რა ქვიათ, მაგრამ ზუსტად ვიცი რა უნდათ ამ შეგრძნებებს ჩემგან.

ამ ბოლო დროს დაუძლეველი სურვილი მაქვს ცვლილებების (მიუხედავად იმისა, რომ დიდად არ მიყვარს რამის შეცვლა და მიჩვეულის გადაჩვევა)

იმდენს ვფიქრობ რა შევცვალო, თუნდაც ყველაზე წვრილმანი რამე, რომ ტვინი მიდნება და მერე თავში ჟელესავით ჭყაპუნობს.

ვფიქრობ ხოლმე საიდან დავიწყო - შევცვალო თუ არა "მე" და მისი ჩვევები, მერე ამ იდეას ვტოვებ და გარემოზე ვფიქრობ - ჯერ ადამიანებზე რომლებიც ჩემს გარშემო არიან, შემდეგ კიდევ უსულო საგნებზე.

მართალია ეს შეგრძნება ძალიან მწვავედ მაქვს და მაწუხებს კიდეც, მაგრამ ზუსტად ცვლილებების არ სიყვარულის გამოა რომ აქამდე მოქმედება არ დამიწყია, რაღაცას ველოდები და რას მე თვითონ ვერ მივმხვდარვარ.

დილაობით ვიღვიძებ შეგრძნებით რომ ჩემი კანი რაღაც სხვა არსებას აქვს წამოცმული (როგორც Men in Black-შია) და ჩემთან საერთო არ აქვს არაფერი,თუმცა საფუძვლიანი გამოფხიზლების შემდეგ  ყველაფერი ისევ ჩვეულ მდგომარეობას უბრუნდება.

არ მანებებს თავს ფიქრები იმაზე, თუ რა არ მაკმაყოფილებს და რა შემიძლია რომ ერთი ხელის მოსმით მოვიშორო - თითქოს ცხვირმოხოცილი ხელსახოცი იყოს.

ასეთი ბევრი ვერაფერი აღმოვაჩინე და ეს ძალიან მასევდიანებს.

საკუთარი თავის ცვლილებებზე რომ ვფიქრობ საერთოდ ჟრუანტელი მივლის, იმდენად ვარ მიჩვეული და ისე კარგად მაქვს მორგებული ყველა კარგი თუ ცუდი თვისება, რომ ვერ წარმოვიდგენ როგორ უნდა მივეჩვიო ახლებს, თუმცა იმას ვიაზრებ რომ ძალიან სახალისო და საინტერესო იქნება ამ ცვლილებებზე დაკვირვება.

ალბათ ცოტა ხანში მომბეზრდება ამდენი ფიქრი, განსჯა და თავისტკივილი - ავდგები და უბრალოდ მორიგეობით მივყვები ყველა დეტალს და პუნქტს, რომელიც არ გამიძალიანდება შეეწირება კიდეც ამ წმენდა-ცვლილების პროცესს.