ხორცის სიყვარული არაფერ შუაშია

გთხოვთ, არამყარი ფსიქიკისა და სუსტი ნერვების პატრონები ნუ წაიკითხავთ!

ალბათ ერთხელ მაინც ყველას გქონიათ მომენტი, როდესაც რაღაც გემრიელობის დანახვისას ნერწყვის ისეთი რაოდენობა გამოგყოფიათ, რომ ერთ ქვაბს თუ არა, ჭიქას მაინც აავსებდით.

წარმოიდგინეთ მე ასეთი რამე ადამიანების დანახვისას მემართება.

ჩემს გარშემო მყოფი რამდენიმე ადამიანის შეჭმა ისე მინდა, რომ ზოგჯერრ მზად ვარ იმ წუთასვე ვეცე და დიდი ლუკმა ხორცი ამოვაგლიჯო, შემდეგ ნელა დავღეჭო და ყური დავუგდო როგორ იღრაჭუნებს პირში, ნელა - ნელა როგორ გამოუვა სისხლისა და ლიმფის ნარევი, გახდება დამყოლი და ბოლოს როგორ ჩავყლაპავ.

შემდეგ მოერე ნაკბეჩს გავაკეთებ, უფრო მეტი სისხლის წილით და უფრო აქტიურად დავღეჭავ, რომ განსხვავებული დეტალები შევიგრძნო, გადაყლაპვის შემდეგ კი პირში რკინის გემოს გამო ენის წკლაპუნს მოვყვები.

მე აბსოლუტურად მესმის კაციჭამიების. ეჭვი მაქვს ენით აუწერელი სიამოვნებაა ზოგიერთი ადამიანის შეჭმა (თუმცა ყველასი არამგონია).

მე იმ ადამიანების შეჭმა მინდა ვის მიმართაც რაიმე სახის მძაფრ ემოციებს განვიცდი - ზოგს ზიზღით შევჭამდი, ზოგს სიყვარულით.

ხდება ხოლმე ისე, რომ ამ სურვილს მსუბუქი კბენით და ეგრეთწოდებული ჯიჯგვნით ვიკმაყოფილებ, მაგრამ ეს ძალიან ცოტაა.

აი მაგალითად ერთი წითურთმიანი გოგოს შეჭმა ისე მინდა, რომ ყოველდღე სხვადასხვა სცენარებს ვიგონებ თავში - როგორ დავიწყებდი მის ჭამას ცოცხლად, შემდეგ ნელა როგორ მინელდებოდა მისი სასიცოცხლო მაჩვნებელები და როგორ დამორჩებოდა უმოძრავო ხორცის ნაჭერი ცხვირწინ.

შეჭამო სხვა ადამიანი - მე მგონი ყველაზე გენიალური ქმედებაა, რომელიც სამწუხაროდ დროთა განმავლობაში ადამიანებმა დაივიწყეს და აკრძალეს კიდეც.

არადა ვერაფერს განსაკუთრებულს ამაში ვერ ვხედავ - თუ იჭმევა ღორი, თხა, ჯიხვი, ზებრა, როჭო, ძაღლი ან ღამურა რატომ არ შეიძლება მინდოდეს ვჭამო ადამიანი? მხოლოდ იმიტომ რომ ლაპარაკი იცის და სიკვდილის ეშინია??

დასანანია რომ მეც მეშინია ოთხკედელს შორის გამოკეტვის, თორემ აქამდე უკვე მექნებოდა ეს ბედნიერება განცდილი