საფეთქელზე დადებული ლულა და სხვისი ხელი სასხლეტზე

ისევ ადამიანებზე და მათ შორის ურთიერთობებზე უნდა დავწერო, რა ვქნა თუ ეს ძალიან დიდი და დაუსრულებელი პროცესია, რომელიც დღითიდღე უფრო და უფრო ღრმად მითრევს და არ მაძლევს მოდუნების საშუალებას?

თქვენ არ ხართ ეგრე?(ყოველი უარყოფითი პასუხი ჩემს გაოგნებას უფრო და უფრო ზრდის, იცოდეთ)

არ გგონიათ რომ ადამიანური ურთიერთობები ერთ დაუსრულებელ აზარტულ თამაშს ჰგავს ., რომელშიც ხან წაგებულები ვრჩებით, ხან მოგებულები, ხანაც ვა-ბანკ გვიწევს თამაში და თვალდახუჭულები ველოდებით რა შედეგი ”ამოვარდება”?

გავს თუ არა ცხოვრება და ადამიანები მასში - ”რულეტკის” პრინციპს? გვშობენ და შემდეგ რულეტკის სასწაული სიჩქარით მბრუნავ თეფშზე ჩაგვალაგებენ , იმ საზოგადოებაში რომლებში ჩვენი მშობლები არიან, შემდეგ კი მორიგეობით გვეცემა ბურთები თავზე, გვეხეთქება რაღაც პერიოდი და შემდეგ რომელიმე ჩვენგანთან ჩერდება(თუმცა ისიც კი საბოლოოდ მაინც ჰკარგავს ბურთს, მის შემდგომ გამოჩენამდე). ეს პროცესი დაუსრულებელია და ვერც თეფშიდან ვთავისუფლდებით და ვერც მხტუნავ ბურთს ვიგერიებთ, რომელიც განუწყვეტლივ ჩნდება და ჩნდება….

ადამიანები მიდრეკილნი არიან თანაგრძნობის, სითბოს ან რაიმე შეგრძნების ძიებისკენ (ნუთუ ვცდები?) რაც ხდება მიზეზი იმისა , რომ ჩვენ ყველა ერთმანეთთან ნებით თუ უნებლიედ, მიზანმიმართულად თუ უბრალოდ სიტუაციას მინდობილნი ვეკონტაქტებით და კავშირებს ვაბავთ.

ისე ეს ურთიერთობები რუსულ ”რულეტკა”საც კი ჰგავს, ან გაისვრის შენს საფეთქელთან, ან არა… ან ეხლა გაისვრის ან რამდენიმე წრის შემდეგ და თუ მოხდა ისე , რომ თამაშის ბოლომდე არ გაისროლა მაშინ ალბათ შეგვიძლია ამას ბედნიერება ვუწოდოთ , რომელიც მაინც  სიკვდილით დასრულდება… ფიზიკური სიკვდილით და არა ემოციურით…

მე მჭირება ადამიანები, მათ გარეშე ვერ ვსწავლობ, ვერ ვიზრდები , ვერ საზრდოობ… ვიფიტები და ვკვდები…