მზიანი ქუჩა უცხო ქალაქში

ჟღალი თმა და ღია ფერის თვალები მომღიმარ სახეს მუდამ მზისფერ ელვარებას აძლევდნენ.

უცხო ქალაქის (უკვე ნაცნობ მაგრამ მაინც ) უცხო ცის ქვეშ ამაყად დააბიჯებდა ყოველ საღამოს, ისე უბრალოდ მიმართულების გარეშე…

ტკბებოდა იმით რაც ჰქონდა , ან არ ჰქონდა, მაგრამ უნდოდა … ტკბებოდა იმით რომ იყო , რომ მარტო არ იყო… იმითაც ტკბებოდა რაც წინ ელოდა – სადღაც მომავალში…

მისი გაცნობა არ მეღირსა, მაგრამ მე მუდამ თვალს ვადევნებდი მას, პატარა სარკმლიდან - რომელშიც მთლიანი სურათი თუ არა  მისი პატარა  ნაწილები მაინც ჩანდა.

ზუსტად აქედან მქონდა წარმოდგენა მის ცხოვრებასა და ხასიათზე.

ეს გოგონა ყოველთვის ისე მოძრაობდა ქუჩაში თითქოს რაღაც ჰაეროვანს ჰყავდა ატაცებული და დააფარფატებდა.

მისი ცხოვრების დეტალები და ისტორიები არასოდეს მომისმენია, უფრო სწორად მათზე მქონდა ძალიან, ძალიან ზედაპირული წარმოდგენა დ გასაოცარია რამდენად ემოციურია და განსაკუთრებული ამ ადამიანის დამოკიდებულება ყველაფერი იმისდამი რასთანაც ნათესაურ კავშირს გრძნობს…

ისე ამ ადამიანს შემყურე ყოველთვის ვფიქრობ რომ ცხოვრების მცდარი და უცნაური გზები არ არსებობს, ყველა გზა რომელსაც ჩვენ თვითონ ვირჩევთ და მივუყვებით საუკეთესოა – იზიარებს ამას დანარჩენი სამყარო თუ არა. ყველა ქმედება არის საფუძველი და ბიძგი ჩვენი მიმართულებისა (მიზნისკენ თუნდაც).

ადამიანი   რომლისთვისაც ცხოვრება დიდი გამოცდაა , თამამად მიჰყვება ეკლიან ბილიკს…

საინტერესოა საიდან მოდის, სად მიდის და სადამდე მივა წითური , გაბრწყინებულ სახიანი გოგო, რომელსაც უცხო ქვეყნის , უცხო ცის ქვეშ დიდი ფერადი ქოლგა უჭირავს, თავაწეული მიუყვება სველ ქუჩას და ამინდის მიუხედავად მომავლის ნათელ გეგმებს აწყობს….

(პოსტის მუზა Sophie Sunny Golden)