მესტიის მოლოდინში – დღე I (21-25 აგვისტო)

როდესაც მიზანს დაისახავ აღარ აქვს აზრი როგორ განახორციელებ მას, გადაწყვეტილება და მოქმედებები თავისით ჩნდებიან გზადაგზა…

ზუსტად ასე მოხდა მაშინ როდესაც მე მსოფლიო მუსიკის ფესტივალზე – მესტიაში წასვლა გადავწყვიტე – ვთქვი და ქვა ავაგდე…

თითქმის ბოლო დღემდე არ ვიცოდი როგორ და რანაირად ,ან ვისთან ერთად წავიდოდი.

19 აგვისტოს სამნი აღმოვჩნდით ბედს მინდობილები (და ჩემს ახირებას აყოლილებიც) – მე , მაო და  ბაია.

მოვლენები ელვისებურად განვითარდა და 20 აგვისტოს ღამე, მაოსთან სახლში უკვე წინასამგზავრო ციებ-ცხელება გვქონდა. ჩანთებში ვდებდით და იქიდან ვიღებდით აურაცხელ ნივთებს, ვბჭობდით და განვიხილავდით მომავალ მოგზაურობას.

გეგმა შემდეგნაირად გამოიყურებოდა:

21 აგვისტო

-რეისი: თბილისი –ნიკორწმინდა (რაჭა)

- გადაადგილების საშუალება: რაჭამდე სამარშუტო ტაქსი, ნიკორწმინდიდან ”ნივა” + 2 ადამიანი –გელა და ქეთი (ნივის უკვე არსებული მგზავრები)

-საბოლოო დანიშნულების ადგილი : მესტია, სასტუმრო თეთნულდის ტერიტორია.

-მგზავრობის დრო: 10 საათი

რეალურად როგორ განვითარდა მოვლენები:

21-ში მე მაო და ბაკო დილის 7 საათზე უკვე მეტროს ვაგონში ვისხედით და ვიგერიებდით რა გაოგნებულ მზერებს, ვცდილობდით დიდუბის ავტოსადგურ ”ოკრიბაში” დროულად მივსულიყავით, რათა პირველივე სამარშუტო ტაქსს გავყოლოდით და ძალიან არ დაგვეგვიანებინა რაჭაში ჩასვლა.

როგორც იქნა მივაღწიეთ და გაგვიმართლა, ეგრევე ვიპოვნეთ სამი ადგილის მქონდე ”მარშუტკა” , ვეცით და შევლაგდით შიგნით, ამ დროს მე გავვარდი და ის დარჩენილი წვრილმანები შევიძინე რაც წინა დღით დაგვაკლდა . (ასეთი კი იყო – სიგარეტი, ფოტოფირები, წამლები და წყალი)

მგზავრობა საკმაოდ რთული აღმოჩნდა , სულ ბოლო სკამები საკმაოდ მაღალი აღმოჩნდა და იატაკს ფეხს ვერ ვაწვდენდით , ამის გამო ფეხები სასწაულად გვიბუჟდებოდა, მოკლედ ძალიან დავიტანჯეთ. გზადაგზა გვეძინა , ვჭამდით, თავზე ბოთლები გვეყრებოდა (სამარშუტო ტაქსს სკამების ზემოთ ბარგის განყოფილება ჰქონდა, სადაც წყალი და რაღაცეები გვეწყო).

   

ნიკორწმინდაში მივაღწიეთ დღის 1 საათზე. ჩვენს შემდეგ ტრანსპორტს მაოს მეგობარი გელა მართავდა .გადავბარდით იქით , თუმცა ძალიან უცნაურად – მე ფეხებში ჩემი ზურგჩანთა მედო და ზედ ვიყავი ამხედრებული, ბაკო და ქეთი კი კარავზე და პარალონზე ისხდნენ ჩემს გვერდით, წინ მაო იჯდა და ფეხებში მისივე ზურგჩანთა ჰქონდა ჩაკვეხილი. მგზავრობა ძალიან მხიარულად დავიწყეთ და სვანეთის შესასვლელში პირველივე კილომეტრზე ”გააჩერე გააჩერეს” ძახილით გადმოვცვივდით რომ ხეობაში მდინარისათვის და ხედისათვის ფოტოები გადაგვეღო.

 

 

ნელა ნელა იცვლებოდა რაჭის ბუნება და სვანურდებოდა. ქვემო სვანეთიც ძალიან ლამაზი აღმოჩნდა, ხალხი საკმაოდ მოღუშული, მაგრამ მაინც მჭერმეტყველი გახლდათ.

ამბროლაურთან ახლოს ბენზინის ავზი გავავსეთ ბოლომდე. ამ სადგურზე უმაგრესი ბებო მოგვემსახურა, გულმოდგინეთ აგვივსო ავზი და დაგვემშვიდობა. (ჩვენ კი ამ დროს მანქანიდან ვეპაპარაცებოდით და რამოდენიმე სურათიც გადაუღო ბაკომ)

სვანეთ-რაჭის საზღვრიდან გადავედით თუ არა ქვემო სვანეთის ტერიტორიაზე - ჰაერი და ტემპერატურა მკვეთრად შეიცვალა, სიო უფრო გრილი გახდა , ჰაერი უფრო მსუბუქი და კამკამა. ჩვენც თვალების ცეცებას არ ვეშვებოდით, ყველა მხარეს გაფაციცებით ვათვალიერებდით.

მიმართულება ცაგერისკენ გვქონდა, თუმცა შიგნით არ შევსულვართ , გვერდი ავუარეთ და ლენტეხისაკენ ავიღეთ გეზი, აი აქ კი სადღაც გზის შუაში ჩამოჰკრა უბედურების ზარმაა….

ჩვენს ნივას ”რულევოი წიაგის” ბოლტი მოსძვრა და დაგვეკარგა. გავჩერდით სადღაც მიტოვებულ სოფელში, გზაზე სადაც წელიწადში ორი სამიოდე მანქანა თუ დადის სულ, თუმცა ბედად კეთილი ხალხი მაინც გამოჩნდა და დახმარება აღგვითქვეს. მანამდე სანამ გელა და ორი ადგილობრივი მანქანას უკირკიტებდნენ - მე , ბაკო და ქეთი გავუყევით გზას აღმა – იმ იმედით რომ თუ ბოლტი სადმე ახლოს გაგვძვრა ვიპოვნიდით.

ძალიან ბევრი ვიარეთ და მიუხედავად იმის რომ ვიპოვნეთ ალბათ ასე უკანასკნელი 10-15 წლის განმავლობაში დაკარგული ყველა ბოლტ-გაიკა, ”სცეპლენიის დისკი” და რავიც კიდევ რამდენი უსარგებლო რამე , ყველაფერი ავხიკეთ და უკან მოვიტანეთ , მაინც  არაფერი გამოგვადგა.

ამ დროს მაოს ყველაზე რთული მისია ჰქონდა, სუპს ხარშავდა შუაგულ ტრასაზე , რათა ცოტა დავნაყრებულიყავით – დილიდან არავის არაფერი არ გვქონდა ნაჭამი.

სადღაც 2 საათიანი ლოდინისა და ფოტონადირობის მერე გელა დაბრუნდა საჭირო ნაწილით, მანქანა შეკეთდა და ჩვენც დავიძარით. ამ მომენტისათვის საათის ისრები 5 საათზე ცოტა მეტს გვიჩვენებდნენ და ჩვენც დავფიქრდით ღირდა თუ არა იმ დღეს ზემო სვანეთში ასვლა , თუ ისევ იქვე დავბანაკებულიყავით და მეორე დღეს ადრიანად გაგვეგრძელებინა გზა.

საბოლოოდ მძღოლმა და მოგზაურობათუხუცესმა გელამ გადაწყვიტა რაც იქნება იქნება მოდით ავიდეთ მესტიამდე დღესვეო. იმ მივარდნილ სოფელში კი გვითხრეს დაახლოებით 100 კილომეტრი გაქვთ მესტიამე და თან საკმაოდ დანჯღრეული გზაო, მაგრამ ჩვენ მაინც არ დავიხიეთ უკან და შევუდექით მსველობას.

გზადაგზა უკვე ხედები მიმქრალი და გაუფერულებული ხდებოდა, მზე ეფარებოდა მთებს და ტემპერატურაც სწრაფად ვარდებოდა.

თავიდან საკმაოდ მხიარულად ვიყავით და მიუხედავად იმისა რომ უკიდეგანოდ გვეძინებოდა თვალების დახუჭვა ყველას გვენანებოდა (ნუ გელას გარდა მას უბრალოდ არ შეეძლო თავისათვის ამის უფლება მიეცა) ხედები ხომ ასე სწრაფად იცვლებოდა და ყველაფერი ულამაზესი იყო, ასე რომ ჩვენც დაჭყეტილები ისევ აქეთ იქით ვიყურებოდით გაფაციცებულები.

სოფლებში მოსახლეობასთან მისალმებას თურმე სვანეთში აზრი არ აქვს, ყველა მაინც პირქუშად გიყურებს და უმეტესად უკან სალამითვე არ გპასუხობენ. საქართველოს სხვა კუთხეებთან შედარებით ეს ცოტა უცნაურიც კი მომეჩვენა.

მზე ჩავიდა ჩვენ კი გზის ნახევარიც არ გქვონდა გავლილი მესტიამდე, მანქანის სწრაფად მართვა აღარ შეიძლებოდა – დაკარგული ნაწილი სხვა რაღაცით გვქონდა ჩანაცვლებული და შეიძლებოდა ისევ დაგვკარგვოდა, ეს კი ვერ იქნებოდა კაი ამბავი ისეთ მიყრუებულ გზას ვიყავით დამგდრები. ამ გზაზე ალბათ ჩვენს გარდა სულ 10-იოდე ვიზიტორ / სტუმარი თუ იქნებოდა ნამყოფი ამ ზაფხულის განმავლობაში.

ღამე აცივდა, ჩვენც უზომოდ დავიღალეთ, გვენანებოდა კიდეც რომ გარშემო ულამაზესი ხედები იყო და ჩვენ კი მხოლოდ ფარების შუქზე განათებულ ჯუნგლებისმაგვარ მცენარეებს ვხედავდით მხოლოდ, თუმცა ამაშიც იყო რაღაც ექსტრემალური და სასიამოვნო. ვიცინოდით იმაზე, რომ ჩვენს გარდა ალბათ არც ერთ გიჟ ეკიპაჟს ღამე აქ არ ჰქონდა გავლილი და თან ასე არ ახარებდა ის , რომ ამ გზას ღამე ნახულობდა. გზაში ჯუნგლების თავზე მთვარე ამოცურდა და რაღაც მწვერვალი (რომელიც აზრზე არ ვარ რა იყო, ფოტოს დავდებ და თქვენ იცანით თუ შეძლებთ) ულამაზესად განათდა, ჩვენც არც დავფიქრებულვართ გადმოვხტით მანქანიდან და ფოტოპარატების ჩხაკაჩხუკი ავტეხეთ.

ამავე გზაზე ისეთ უდაბურ და მივარდნილ ადგილებში მიტოვებული და ნახევრადაშენებული შენობები გვხდებოდა გაოცებული დავრჩი. ვივარაუდეთ რა რომ ეს შენობები კომუნისტების პერიოდისა იყო , ამის გამო კიდევ უფრო შევფიქრიანდი მე პირადად. ნეტა რა უნდა ყოფილიყო მანდ, ან რისთვის აგებდნენ ამხელა კონსტრუქციებს ესოდენ პირწავარდნილ და მიუვალ ადგილას. ყველაფერი ამის შემდეგ კი გადავწყვიტე ეს შენობები მე შევიძინო – რისთვის ჯერ არ ვიცი მაგრამ ძალიან მინდა.

მალევე გავცდით ზესხოს ალპინისტური ბანაკის ასახვევსაც, სადაც კიდევ ერთხელ გაიჟღერა დარჩენის და გათენების იდეამ , მაგრამ ისიც მალევე უგულებელვყავით და გზა განვაგრძეთ. (ისე ეგეც სანახავი დამრჩა)

ამ ამბიდან სულ მალე გამოჩნდა განათებული ადგილი უზარმაზარი მთის ძირში, ეს უშგული გახლდათ. ულამაზესად შეფენილი დასახლება ხეობას ისე ლამაზად იყო მორგებული რომ სუნთქვა შეგეკვრებოდა ადამიანს. კოშკები და სახლები ერთმანეთთან ისე იდგა ფერხულს ცეკვავდნენ თითქოს. ყველა შენობა რელიეფის ბუნებრივ გაგრძელებას ჰგავდა. ეს ყველაფერი ღამე ჩადა ასე და წარმომიდგენია დღისით რა სილამაზის ნახვა შეიძლება უშგულში, თუმცა ამჯერად ჩვენ ეს ვერ მოვახერხეთ.

განვარგძეთ გზა მესტიისაკენ , სადღაც შუაში დავიკარგეთ და მულახში ჩავედით, მაშინ როცა გვერდი უნდა აგვევლო. ვიღაც მოხუც ბაბუს დავაცხერით თავზე , რომელმაც იხალისა ძალიან ჩვენზე და ბოლოს დარჩენაც შემოგვთავაზა, თუმცა ჩვენ ზრდილობიანი უარი განვაცხადეთ და ისევ გამოვბრუდნით ახლა უკვე ძალიან დარწმუნებული იმაში რომ გზა აღარ აგვერეოდა და ნამდვილად მესტიაში ჩავიდოდით.(ისე ამ ბაბუასთან სახლის წინ ისეთი მაგარი მარხილი იდო , კინაღამ მანქანიდან გადმოვხტი და ფოტოს გადაღება დავიწყე)

როგორც იქნა მულახიდან სადღაც 40 წუთის შემდეგ მესტიაში შევადგით ბორბლები.

ბაკო გათიშული იდო მანქანის უკანა სავარძელზე, მაოს წნევა ჰქონდა და ასევე გათიშული იდო მანქანის წინა სავარძელზე, ქეთიც გვარიანად დაღლილიყო მაგრამ არ იმჩნევდა, გელა დაძაბული და ძალიან დაღლილი იყო ამდენი ბოდიალით და რთული გზით – მე კი, მე აღფრთოვანებას ვერ ვმალავდი და მიუხედავად იმისა რომ დაღლილი და ნახევრად მძინარე ვიყავი , მაინც მზად ვიყავი კიდევ ამდენი მევლო რათა სასურველ ადგილას მივსულიყავი.

მესტიაში ქეთის და გელას Guest House –ში ოთახი ჰქონდათ ნაქირავები და იმ ღამეს თეთნულდში ასვლის მაგივრად მათ ოთახში გავშალეთ საძილე ტომრები, მასპინძლები ძალიან კეთილი ხალხი იყო, დაგვაპურეს და ისე გაგვიშვეს დასაძინებლად. აქვე გეტყვით რომ მე და ქეთიმ გზაში რატომღაც აჯაფსანდალი ვინატრეთ და ასე აგსრულებოდეთ ყველას ყველაფერი, როგორც ჩვენ მაშინ როდესაც მასპინძელმა უზარმაზარი თასი აჯაფსანდალი ცხვირწინ დაგვიდო მაგიდაზე.

ღამე მოცელილები დავეყარეთ - ვინ საწოლზე ვინ პარალონზე და მეტი არ მახსოვს.

საბოლოოდ გზაში ვიყავით 15 საათი, ან ცოტა მეტი.

ასე დასრულდა დღე პირველი , სახელად – მესტიის მოლიდინში.

პ.ს – პირველი დღე ფესტივალისა დაუნანებლად გამოვტოვეთ, მაგრამ შემდეგ დღეებში ისეთი სიამოვნება მივიღეთ ეს დიდი დანაკლისი არ ყოფილა.

პ.პ.ს ფოტოებს მთლიანი მოგზაურობიდან შემდეგ ნაწილში შემოგთ\ავაზებთ ფლიკრის ალბომის სახით.