ადამიანი როგორც აზარტი!

რა უცნაურია , ზოგჯერ რა ცოტა არის საჭირო იმისათვის, რომ ადამიანმა ”წამოგიკიდოს”, ანუ დაინტერესდე კონკრეტული სუბიექტით.

თითქოს ყველაზე უმნიშვნელო დეტალი ესოდენ მიმზიდველი და საინტერესო ხდება, იწყებ დამუღამებას, აღფრთოვანდები, გაკვირვებს….

…მერე უფიქრდები რომ დებილურად გამოგდის და ძალიან სასაცილოდ გეჩვენება საკუთარი თავი , ხოლო რაც უფრო მეტს ფიქრობ ამაზე, მეტად და მეტად გითრევს ეს ”გატაცება”….

ნელა - ნელა ხვდები, რომ უძირო მორევივითა ადამიანის ეგრეთწოდებული შესწავლა….

აღმოჩნდება ისე, რომ ის შენთვის რაღაც საცდელი დაკვირვების ობიექტივითაა…. არადა გამოდის - არის კიდეც :)

ისევ გეცინება საკუთარ თავზე, მაგრამ ამ მომენტისათვის უკვე მტკიცედ გაქვს გადაწყვეტილი ჩათრევას რომ ჩაყოლა უნდა ამჯობინო და მიყვები და მიყვები….სანამ ბოლომდე არ დაიძირები , სანამ ან კედელს არ შეასკდები ან ახალ განვითარებას არ უპოვნი მოვლენებს ვერ ანებებ თავს…. ეს რაღაც აზარტზე უფრო მეტია , ეს ავადმყოფური აკვიატებაა…..

ნეტა რა მეშველება ასე არანორმალურად რომ ვიცი ჩაციკვლა და მერე თავს ვერ ვანებებ ….

არა ჩემთვის არ შეიძება არაფერი რაც აზარტს იწვევს, არადა ჩემს გარშემო რატომღაც ყველაფერი ეგეთია… ეტყობა მე უკვე ავად ვარ, ავად ვარ ინტრიგის , ექსტრემის, ადრენანილის უჩვეულო გზებით მოპოვების და უბრალოდ ”მინდა და გავაკეთებ”- ის დიაგნოზით :)

არ მიშველოთ მე ეს მომწონს….

თუ მე ამ ყველაფერს ვერ შევიგრძნობ , ვერ ვხვდები რომ ვცხოვრობ და მიხარია ….