ლაგოდეხი - გურგენას ჩანჩქერი და საკოცნე ადგილების ძებნა

მოკლედ სად და როგორ დაიწყო ეს გასვლა არ მახსოვს , მგონი ზვიომ სადღაც დაწერა , მაომ ნახა და მოკლედ როგორც იყო....

23 აგვისტოს დილით 10 საათზე შევგროვდით მეტრო ისანთან (შევგროვდით რა სულ 4 კაცი - მე , მაო ანუ დედაჩემი, ზვიო და აცაბაცა ანუ გიო). ხოდა ნუ ჩავეყარენით სამარშრუტო ტაქსში და დავიძარით. დავიძარით ლაგოდეხისაკენ უნდა გვენახა გურგენიანის ხეობაში არსებული დიდი ჩანჩქერი.

მთელი გზა ღია ფანჯარასთან ვიჯექი, მანქანა სასწაულად მიქროდა და ქარი ისე მეტყლაშუნებოდა სახეზე , რომ როდესაც გავჩერდით და ჩამოვედი ასე მეგონა სახეზე პერგამენტი მქონდა და საცაა ჩამომეშლებოდა.

ნუ 2 საათი მგზავრობის შემდეგ მივედით ლაგოდეხში მესტნი ბირჟაზე თუ ცენტრში თუ მოკლედ სადაც მარშუტკები მიდიან იქ. გადმოვბარგდით და დავაბირჟავეთ. ყველამ მორიგეობით გავირსვეთ პირში ისგარეტი და ხარბად დავიკუპრეთ ფილტვები. ამ დროს კი იქვე მდგომმა კახელმა ტაქსისტებმა დაიწყეს გამოკითხვა და რჩევების მოცემა. ნუ მოკლედ აღმოჩნდა რომ ჩვენ გამოვცდით იმ ადგილს საიდანაც ამ მომენტიდან გურგენას ჩანჩქერის ხეობა იწყებოდა (ნუ სინამდვილეში გურგენიანის ხეობა ქვია მარა ძალიან გრძელია ეგ სახელი და თანაც მე გურგენას ჩანჩქერი უფრო საინტერესოდ მეჩვენება) და უნდა უკან

დავბრუნებულიყავით. ხოდა მოკლედ ამ შენმა კეთილმა ტაქსისტებმა გვახარეს იქამდე ასე 12 კილომეტრი იქნებაო :) იქამდე რა ადგილ საფუტკრეებამდე სადაც იწყება ხეობა.

ბევრი სჯა ბაასის შემდგომ მერსედესის მარკის ტაქსში ჩავბარგდით (ტაქვს ცალხელა მძღოლი მართავდა მარა კაი იუმორის პატრონი კი იყო , ჰო ეგეცაა აბა კახეთში სხვანაირად როგორ) და გავბრუნდით უკან საფუტკრეებისაკენ.


ხეობა ძალიან ბინძურად იწყებოდა რადგან ადგილობრივების კურორტი გახლდათ და დილიდან საღამომდე ოჯახობებ- მეგობრობით იქ ჭყუმპალაოდნენ.

დავიძარით , ავდიოდით ხან ნელა ხანაც ჩქარა. გზა და გზა ვისვენებდით ვიყურებოდით ხან მარცხნივ, ხანაც მარჯვნივ.
ერთ ერთ მოსწორებულ ადგილას ვიპოვეთ ლიანები, მაოში უცებ იფეთქა ტარზანის გენმა და სცადა ჩამოკონწიალება მაგრამ ლიანა მუხანათურად მაღლა აღმოჩნდა და მაოს რამოდენიმე მცდელობაც კი არ აღმოჩნდა საკმარისო რომ მას მისწვდომოდა (თჲმცა მაო სხცვაგან მაინც ცდის ბედს მაგრამ ეგ მერე). ძალიან ლამაზი ადგილი იყო, საკოცნე და საკარვე ადგილებიც ბლომად იყო მაგრამ ერთიმინუსი ჰქონდა მდინარე საკმაოდ დაბლა და მოშორებით მოედინებოდა ამ ადგილიდან.

გზა გავაგრძელეთ, ნელა ნელა ნიადაგი იცვლებოდა და ლოდების ხროვებუ სულ უფრო და უფრო ხშირად გვხვდებოდა. გზის ცვალებადობასთან ერთად ზურგჩანთებიც მძიმდებოდა და მძიმდებოდა (ნუ ჩემი რომ ნამდვილად ახერხებდა მაგას ვიცი) . ადგილ ადგილ მდინარის კალაპოტშიც გვიწევდა სიარული , არადა რა ძნელია მდინარეს გაზაფხულობით უამრავი ლოდები ხეები და ათასი საძაგლობები ჩამოაქვს (საიდან ღმერთმა უწყის) და ყველაფერს ერთად აქუჩებს შენ კი ამ ყველაფერზე გზა უნდა გაიკვლიო.



მოკლედ სადღაც შუა გზაში უკვე საკამოდ დასიცხულ დაღლილებმა (ჩემს გარდა სამმა) შენიშნეს დაგუბებული წყალი და კიდევ მოკლედ ადგილი სადაც მდინარე საჭყუმპალაოდ იყო გამზადებული. ბევრი არ გვიფიქრია ჭამაც მოვიმიზეზეთ და ზვიო, გიო და მაო კისრისტეხით დაეშვნენ მაღლობიდან. მე ვინაიდან წყლის დიდი მოყვარული არ გახლავართ დავრჩი კლდეზე და იქიდან ვადევნებდი თვალყურს დროდადრო კი ზვიოს აპარატით ვპაპარაცობდი.
როდესაც მზე გადავიდა და სასტავმაც გული იჯერა ჭყუმპალაობით ყველანი კლდეზე მოვთავსდით და გემრიელად მივირთვით მდნარი ყვლიანი პურები, მონადირის ძეხვი და მდოგვი.





შემდეგ უკვე მორჩენილი გზის სწრაფად გავლა უნდა მოგვესწრო რადგან მზე გადადიოდა და ხეობაში სწრაფად ბნელდება, ჩვენ კი საკოცნე ადგილი და ბანაკის დასაცემიც კი არ ვიცოდით სად იქნებოდა.

გზაში ჩემი ბებერი სალომონის ბატინკებმა სული დალიეს. აი ერთ ერთს ძირი გასძვრა და დავტოვე გზაში იმ იმედით რომ უკანა გზაზე დამხვდებოდნენ იქვე და ნაგვისყუთამდე პატივით მივაცილებდი.


ამის შემდეგ ფართხა ფურთხით სიარულისას ერთ ადგილზე მაომ დახმარების მიზნით მისი ჯოხი გამომიწოდა რომ ქვაზე ასვლაში დამხმარებოდა, მერე კი უცებ ბნედა დაემართა და ჯოხი ისე მოქაჩა თეთრი ალამივით გამოვეკიდე ამ ჯოხს, ჩანთამ გადამქაჩა და დავეცი, მუხლებს დავასკდი, ტერფი ქვას წამოვარტყი და ჩამოვიხოკე. მოკლედ მერე მაო იდგა და კვდებოდა სიცილით მე კი სიმწრის ცრემლები მომდიოდა.


ასე იყო თუ ისე გზა გავაგრძელეთ და უსაზიზღრესად დაღლილებმა , საძაგელი გზით ჩანჩქერამდე ავაღწიეთ. არა არა, უფრო სწორი იქნება რომ ვთქვა მე ჩანჩქერამდე 10 მეტრში გავჭედე და ადგილიდან არ დავძრულვარ, მხოლოდ ჩანჩქერის სათავე დავინახე და ეგ იყო და ეგ. ისა თურმე ჩანჩქერთან კაი გვარიანი საღორე კი ყოფილა, ადგილობრივი მოსახლეობა იქ საკლავის ნარჩენებს , საზამთროებს, პარკებს და მოკლედ მთელს ”ატხოდებს” ტოვებს და ისე ჩამოდის უკან.

მოკლედ რამოდენიმე წუთიან სჯა ბაასის მერე დავიწყეთ უკან დაბრუნება იმიტომ რომ ჩანჩქერთან საბანაკო ადგილის ნასახიც კი არ იყო. კიდევ კარგი რომ ჩვენი შეგულებული ადგილი საკმაოდ კარგი აღმოჩნდა და საკოცნეც იყო საკარვეც და ყველაფერიც ერთად.

მოკლედ დავეყარენით , გავბანაკდით და გიომ და ზვიომ კოცონიც გააჩაღეს. ისე გიო მთელი გზა მდინარსი წყლის უსუფთაობაზე მოსთქვამდა მაგრაამ წყურვილი ოხერია , საღამოს მმიწურულს გემრიელად ყლურცვადა მდინარის ცყალს და ისე რომ აღარც ამოწმებდა შიგნით დაცურავდა უცხო სხეულები თუ არა :)

მოკლედ დავეყარენით და ზვიომ პირველ 4 სორდელს წერა მოუყვანა, ადგილობრივ შამფურებზე წამოაგო და თან იმას იძახდა ასე მგონია ცოცხალი გოჭია და ტრაკში შამფურს ვუყრიო.

ერთი ყლურწი სასმლის (არაყი + წუენი რომელიც ბიჭებმა მოიმარაგეს) შემდეგ ყველას ძილქუში დაგვეცა მაგრამ ადგილიდან არ ვიძვროდით(ადგილიდან რა ბიჭები ისეც გარეთ აპირებდნენ ძილს და ჩემი და მაოს კარავი კი იქვე ყიალობდა სადღაც). ჩვენს ძილქუშთან ერთად კოცონიც ნელა ნელა ქრებოდა, ეს კი სარფიანი საქმე ვერ ვიყო ,ამიტომ გიო მის უკან არსებულ შეშის საწყოსბ ფეხს გაჰკრავდა და ამორჩეულ შეშას ცეცხლში გულმოდგინედ აწყობდა.

შემდეგ მაომ ფრიად ინტიმურ ინტრიგული თემა შემოაგდო და ამაზე ატყდა გაიცი გამატარე, მაგრამ მერე მაომ გადაწყვიტა რომ ქალი არ უნდა იყოს მთლად, ხოდა დაანება უცნაუირ თემებს თავი. მაგის მერე ვითამაშეთ ასოციაციობანა (აი ის რა რაღაცეებს რომ უნდა მიამსგავსო ჩაფიქრებული პერსონა) ხოდა მიუხედავად იმისა რომ 4ნი ვიყავით ფრიად სახალისო იყო.

ნუ მოკლედ სარდელ გაყეყილები 1 საათზე გავძილქუშდით მაინც საბოლოოდ და დილამდე (არა შეიძლება ითქვას შუა დღემდე გვეძინა ) .


მეორე დღეს იდეაში 1 საათზე უკვე ბანაკ ალაგებულები გზაზე უნდა ვმდგარიყავით მარა ისე გემრიელად ვეყარეთ და ვბუჯაროდბით რომ ალაგება 2საათამდე გადაიდო და უკანა გზაზე საჭყუმპალო ადგილას იმაზე გვიან მივედით ვიდრე დაგეგმილი იყო.



მზე თითქმის გადასულა დაგვიხვდა და ამიტომ სასტავს დიდად არ გაუსწორდა წყალში გომორაობა და მალევე ამოკუსკუსდნენ გასაშრობად , თუმცა აი აქ იწყება ყველაზე საინტერესო...


უცებ მაოში ველურ წინაპართა სულმა იმძლავრა და ჯერ თევზების ჯოხის ტიკებით დაჭერა განიზრახა , მერე გვიმრის ფოთლებით შეიიმოსა ბოლოს კი ლიანებზეც დაკონწიალდა.
აი ასე ჩაიარა ჩვენმა გურგენას მოგზაურობამ....




ფრიად კარგი იყო განსაკუთჱრებით უკანა გზაზე ტაქსში იმდენი ილაპარაკეს მაომ და ზვიომ ლეღვზე საზამთროზე და რავიც 1000 უბედურობაზე , რომ ტაქსის მძღოლს გული აუჩუყდა სახლში შეგვიპატიჯა და ლეღვი ატაკა მათ :)


მოკლედ ასე....



რეპორტაჟში წარმოდგენილი ფოტოები გვეკუთვნის ზვიოს და მე